Prolog,czyli jak to się wszystko zaczęło!

Witam was kochani na moim nowym blogu Być może kilka osób zna mnie z opowiadań o Gregorze.Raz na zawsze kończę z opowiadaniami o Austriaku :)Mam nadzieję,że ten blog również będzie przez was licznie odwiedzany tak jak "Nowe Lepsze Życie przy Tobie". Życzcie mi powodzenia.Krytyka w komentarzach mile widziana :) W końcu to też daje dużego powera. Dobra na tym kończę.Miłego czytania kochani. Z dedykacją dla :skoczkowej 90! To dzięki Tobie powstaje to opowiadanie :) Gdyby nie twoje opowiadanie, ten prolog by nie powstał. :) 

Jak myślicie - czy dziewczyna, która ma piękny dom, pieniądze oraz ojca, trenera jednej z najlepszych drużyn skoczków, jest szczęśliwa? Jeśli od powiecie, że tak, to jesteście w błędzie. Odpowiedź brzmi: nie!
Uwierzcie, że życie Nikoli nie było łatwe - już od dzieciństwa miała problemy. Jej matka odeszła, gdy dziewczyna miała siedem miesięcy. Dlaczego? - spytacie. 
Otóż, jej przygoda z Wernerem trwała tylko jedną noc. Byli młodzi i głupi - jak to mówią. No cóż, przeszłości nie da się cofnąć, a Linda nie myślała o tym podczas pamiętnej dyskoteki. 
Na początku może dawała sobie radę z rozkoszną kruszynką, jaką była nasza bohaterka, Nikol, ale później było już coraz gorzej - narkotyki, papierosy i alkohol. Nie o tym jest to opowiadanie. Zaczynamy od codzienności. 
Kolejny dzień rozpoczął się wczesnym wschodem słońca, a kilka chwil później Nikola energicznie wyskoczyła z łóżka. Z ubraniami przewieszonymi przez rękę, udała się w kierunku łazienki. Gorąca woda spływająca po ciele orzeźwiła ją i dodała energii do życia. Z lekkim uśmiechem, owinięta ręcznikiem podeszła do lustra. Rzęsy wydłużyła drogim tuszem znanej firmy, a następnie nawilżyła usta pomadką. Ubrana i pomalowana zeszła na dół, nucąc pod nosem ulubioną piosenkę. Jej oczom ukazała się sylwetka ojca, który szukał czegoś w stosie papierów.
 - Nikol, nie widziałaś...? - nie dokończył, gdyż mu przerwała.
 - Są w twojej sypialni, tato! Ja ci radzę, wynajmij sobie sekretarkę, bo zginiesz z tymi papierami - odparła poważnie, posyłając mu lekki uśmiech.
 - Dzięki - rzucił szybko i zniknął za drzwiami sypialni. 
Zaśmiała się cicho i zabrała za przygotowywania śniadania. Z lodówki wyjęła swój ulubiony dżem. Na blacie położyła dwie kromki chleba. Jakie było jej zdziwienie, gdy zauważyła, że był on świeży. 
"Tatuś w sklepie był? - pomyślała. - Jeszcze drogę pamięta? Hmm. No to nieźle!"
Zasiadła wygodnie w fotelu, z kanapkami i gorącą kawą, włączając telewizję. "Jak zwykle nudy!"- westchnęła. Do ręki wzięła kubek z zawartością napoju i upiła łyk gorącej cieczy. Od razu po jej ciele rozeszło się ciepło. Tak bardzo marzyła, by codziennie ktoś przynosił jej ten pyszny napój do łóżka, czule całując w usta. Potrząsnęła głową, by odgonić natrętne myśli i ruszyła w kierunku szafy. Otworzyła drzwi, wyjęła z niej ciepły czarny płaszcz, dobierając do niego jasne kozaki na obcasie. Po raz kolejny w jej myślach pojawił się trochę rozmazany obraz płaczącego dziecka i uciekającej niewyraźnej kobiety. Tak bardzo chciała uciec od tamtych wspomnień, lecz nie umiała. Z kieszeni wygodnych jeansów wyjęła telefon, naciskając zielony przycisk. Natychmiast w słuchawce rozbrzmiał głos przyjaciółki dziewczyny:
 - Halo?
 - Cześć Zuza! Gotowa jesteś?
 - Hej! No jasne. Zaraz u ciebie będę. Pa.- kumpela rozłączyła się. 
Pośpiesznie wybiegła z domu, znikając w ciemnym garażu. Po raz kolejny nie pomyślała o włączeniu światła. Głupia, głupia! - myślała. Po kilku minutach poszukiwań znalazła swój rower i wyprowadziła go przed dom. Pomimo paru stopni mrozu, miała wybrać się z przyjaciółką na zakupy. Zamykając potężne drzwi od garażu, zauważyła pędzącą, jak wiatr dziewczynę o miedzianych włosach, zbliżającą się w jej kierunku. Zaśmiała się w reakcji na pisk przyjaciółki przy hamowaniu. 
 - Sorry, ale to nie ja wpadłam na głupi pomysł jazdy rowerem na zakupy! - wyrzuciła z siebie nieco zirytowana ruda.
 - Ej, no! Nie moja wina, że tata tak śpieszył się na trening, aż zepsuł auto - odgryzła się brunetka.
Zamyślona i zajęta rozmową z przyjaciółką, nie zauważyła jadącego wprost na nią chłopaka. Słoneczne promyki oślepiły młodego mężczyznę, ledwo osiemnastolatka, który wpadł prosto na brunetkę. Ich ciała runęły na ziemie z dużą siłą, a rowery przewróciły się z głośnym brzdękiem. Nikoli zakręciło się w głowie, a spanikowana Zuza nie wiedziała co robić i do kogo podejść najpierw. Brunetka usiadła powoli na brzegu chodnika, podnosząc się. Podeszła do chłopaka i pochyliła się lekko nad jego twarzą. Blondyn skierował oczy ku górze i ujrzał tęczówki o barwie oliwkowej. 
 - Nic ci nie jest? Hej! Jesteś tam?! - wołała, nachylona nad nim dziewczyna.
 - Tak, jestem. Przepraszam, to ja cię nie zauważyłem. Chyba nic. 
Powoli podniósł się i stanął na nogi. Zuza podbiegła do nich. Blondyn nie odrywał wzroku od pięknych oczu Nikoli. Pomiędzy nimi panowała cisza. Osiemnastolatek złapał się za kolana i syknął lekko z bólu.
 - Ej. Może lepiej pojedziemy na pogotowie? Uderzyłaś mocno głową o chodnik - bardziej stwierdziła, niż spytała rudowłosa.
 - Ona ma rację. Nie chcę byś przeze mnie miała kłopoty. To moja wina. Pokryję każde koszty,  jeśli będzie trzeba - uśmiechnął się ciepło chłopak, spoglądając na Niki.
                                         ***
Dziewczyna za naleganiami przyjaciółki udała się na pogotowie. Lekarze opatrzyli jej rany i nałożyli opatrunki. Sam rower był w dość dobrym stanie. Jak to ona - zawsze pechowa. Mimo to, cały czas nie mogła zrozumieć dlaczego ten chłopak nie odrywał od niej wzroku. Przecież nie uważała siebie za laskę. Po ulicach chodziło dużo o wiele ładniejszych dziewczyn. Zuza uśmiechnęła się lekko na myśl powrotu do domu. Niestety, przeszkodził jej w tym poznany kilka godzin wcześniej blondyn. W momencie wyjścia na korytarz przyjaciółek, szybkim krokiem stanął obok zielonookiej, niewysokiej dziewczyny, posyłając szeroki uśmiech. Nie wiedział czemu, ale chciał ją ponownie zobaczyć.
 - Chciałem cię jeszcze raz przeprosić. Proszę, trzymaj - wręczył jej bukiet pięknych róż.
 - Nie trzeba było. Nic mi się nie stało - uśmiechnęła się ciepło.

I co podobało się ?Skomentuj! Naprawdę zależy mi na waszej opinii :)